Evie Malaihollo is geboren in Hollandia, Nieuw-Guinea, en kwam met haar moeder en 9 zussen en broers, toen zij 3 maanden oud was naar Nederland. (augustus 1962) Haar vader kwam een paar maanden later in verband met werkoverdracht. Na gewoond te hebben in Wezep, vakantieoorden in Heino en Holterberg, vestigde de familie Malaihollo zich in Hoogeveen, in de wijk de Nachtegaal, waar ook veel andere Molukse gezinnen die vanuit Nieuw-Guinea waren gekomen kwamen wonen.
Na de middelbare school vertrok Evie via de organisatie Youth for understanding voor een jaar naar Las Cruces, New Mexico, in de Verenigde Staten. Dit was vrij bijzonder voor een jong Moluks meisje in die tijd. ‘Mijn vader was heel progressief en betrokken. Al zijn kinderen kregen kansen, zowel de jongens als de meisjes.’ Na haar terugkeer naar Nederland, ging Evie naar de havo en gevolgd door een toeristische opleiding aan de TIO. ‘De carrièrekansen waren groter in Amsterdam en ik verhuisde naar de stad in 1983. Eerst woonde ik bij mijn zus in de Pijp en daarna kreeg ik mijn eigen woning. Ik ben begonnen met werken bij de VVV, wat nu amsterdam&partners heet. Daar werk ik nu nog, maar ik ben na de geboorte van mijn zoon Noah minder gaan werken.’ Samen met haar man Matau die van Indo-Afrikaanse afkomst is, zogenaamde orang belanda hitam, woont ze nu in Zuid. ‘Noah is inmiddels volwassen en ondertussen afgestudeerd aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht. In augustus gaat hij de 2-jarige Masteropleiding doen aan de Frank Mohr Institute in Groningen. Daarnaast heeft hij als kunstenaar al aan enkele exposities deelgenomen.
Creativiteit zit in het gezin. Matau is zeer muzikaal en zijzelf is ook een liefhebber van muziek en zang en bovendien een maker. ‘Mijn moeder was dat ook. Zij noemde ons de Ikea generatie. Als we iets van een meubeltje nodig hebben, kopen we het snel bij Ikea. Mijn moeder ging de schuur in, op zoek naar hout en timmerde dan zelf een simpel kistje in elkaar. Thuis heb ik kinderen na schooltijd workshops handvaardigheden gegeven. Ik vind het fijn om met kinderen te werken. Het is de aanleiding geweest om een opleiding tot kindercoach en autisme vriendelijke coach te volgen. Nu ben ik gecertificeerd coach en begeleid ik 1x per week een jongere met autisme. Een thema waar ik veel affiniteit mee heb omdat mijn zoon Asperger heeft.’ In dit kader had zij zich aangesloten bij de organisatie Mama Vita, een netwerk van moeders van kinderen met autisme. ‘Ik had behoefte om meer moeders met dezelfde ervaringen te ontmoeten.’
Evie houdt van mensen en van verbinden. Tante Urus noemt haar man haar weleens. ‘Ik ben een initiatiefnemer, heb allerlei clubjes opgezet; met moeders uit de buurt, een clubje met Spaanstaligen, ik spreek dit zelf ook, en heb verschillende activiteiten opgezet bij Mama Vita. Mijn moeder is drie jaar geleden, drie dagen voor haar 97e verjaardag, overleden. Haar verjaardag is nu familiedag, welke ik graag organiseer.’ Net als de reünie-bijeenkomsten met de Bongso brokjes, een soort koosnaampje voor haar vriendinnenclubje, afgeleid van het woord Bonzo, van de hondenbrokjes. ‘De jongsten uit 5 gezinnen met wie ik ben opgegroeid in Hoogeveen spreken dan eens in de zoveel tijd af, nu online, om bij te praten. Dat is iets wat we al jaren doen. Deze traditie is al overgenomen door de jongere generatie.’
In Amsterdam kent Evie wel Molukse mensen, maar vooralsnog vaak alleen van gezicht. Dan groeten zij elkaar, als ze elkaar als bangsa herkennen. Nu is Evie ook een van de vrijwilligers van de werkgroep Senioren. Met haar betrokkenheid en ideeën voor niet alleen de ouderen in de gemeenschap maar ook voor de andere generaties, zullen we meer van haar horen en zien.